پیچ و مهره
دو نوع پیچ و مهره محور وجود دارد که هر کدام تقریباً یک کار را انجام می دهند. پیچ‌های محور پیچ‌های فولادی سخت‌شده قوی هستند که برای اتصال محور محرک خودرو به توپی چرخ یا برای اتصال شفت‌های نیم‌محور به یکدیگر استفاده می‌شوند. معمولاً از پیچ‌های محور و واشرهای قفلی تشکیل شده‌اند، پیچ‌ها اغلب با استفاده از قفل رزوه‌ای مایع و همچنین واشر قفلی نصب می‌شوند.
در یک محور از نوع تمام شناور، همانطور که معمولاً در وانت های سنگین و سایر کامیون های سنگین دیده می شود، از پیچ های محور برای محکم کردن محور به توپی چرخ استفاده می شود. معمولاً از هشت پیچ محور تشکیل شده است، پیچ ها از طریق فلنج محور قرار می گیرند و در سوراخ های پیچ مربوطه در توپی چرخ پیچ می شوند. برای برداشتن یک محور کاملاً شناور، پیچ‌ها را از فلنج محور جدا کرده و کنار می‌گذاریم. سپس شفت محور از توپی چرخ کشیده شده و از محفظه محور خارج می شود. در برخی از کاربردهای با کارایی بالا، از پیچ‌ها برای اتصال فلنج محرک به توپی چرخ استفاده می‌شود و یک محور مستقیم با یک اسپلاین در هر انتها بین دیفرانسیل و فلنج محرک در جای خود قرار می‌گیرد.
در وسایل نقلیه با سیستم تعلیق مستقل، معمولاً از پیچ‌های محور برای اتصال مجموعه نیمه شافت بیرونی به دوشاخه یا فلنج محرک که از دیفرانسیل بیرون زده استفاده می‌شود. معمولاً در مجموعه‌های چهار یا شش پیچ استفاده می‌شود، شفت محور محکم در جای خود قرار می‌گیرد و توسط پیچ‌های کششی بالا به بخش مرکزی محور محرک متصل می‌شود. در مورد وسایل نقلیه چهار چرخ محرک، افزودن کیت بالابر تعلیق شامل برداشتن پیچ‌ها و جدا کردن محورها در فلنج است. معمولاً بین فلنج محرک و محور محور یک فاصله‌دهنده آلومینیومی یا فولادی اضافه می‌شود که برای جبران ضخامت فاصله‌گیر به پیچ‌های طولانی‌تری نیاز دارد.
افزودن فاصله‌گیر، نیاز به افزودن محورهای طولانی‌تر را هنگام نصب کیت بالابر خودرو از بین می‌برد. در برخی از کیت‌های بالابر شدید، اسپیسرها به گونه‌ای طراحی می‌شوند که دو مجموعه کامل از پیچ‌های محور برای نصب بلوک اسپیسر در هر طرف در محور استفاده می‌شوند. به جای اینکه یک پیچ منفرد از محور، اسپیسر و داخل فلنج محرک عبور کند، از یک پیچ کوتاه برای اتصال اسپیسر به فلنج محرک استفاده می شود. یک پیچ کوتاه دیگر برای اتصال محور به بلوک اسپیسر استفاده می شود. استفاده از دو پیچ در هر طرف اغلب قوی تر از استفاده از یک پیچ بسیار بلند در هر طرف است.
پیچ‌های آلومینیومی بیشتر از فولاد آنودایز می‌شوند، زیرا فولاد به گالوانیزه بهتر از آنودایز کردن پاسخ می‌دهد. پیچ و مهره های آلومینیومی آنودایز شده نیز اغلب در این فرآیند رنگ می شوند و آنها را به انتخابی جذاب برای خودروها، موتورسیکلت ها، دوچرخه ها و هر وسیله نقلیه دیگری که بر استحکام و زیبایی شناسی متکی است تبدیل می کند. پس از آنودایز شدن آلومینیوم، فلز باید دیونیزه شود تا سطح آنودایز شده را آب بندی کند و از خوردگی بیشتر محافظت کند. این کار معمولاً با غوطه ور کردن پیچ های آنودایز شده در آب دیونیزه شده برای مدت طولانی انجام می شود.
هنگامی که پیچ های آنودایز ساخته می شوند، سطح پیچ ها افزایش می یابد و در نتیجه سطح پیچ افزایش می یابد. این معمولاً خیلی مشکل ساز نیست، اگرچه اگر پیچ نیاز به پیچاندن پیچ در مهره ای با تلرانس محکم باشد، می تواند مشکل ساز شود. سطح اضافه شده ممکن است باعث گیرکردن پیچ شود و این احتمال را افزایش می دهد که پیچ ممکن است نوار شود یا رزوه های پیچ در حین استفاده بچسبند. آلومینیوم تمایل به شکننده بودن دارد، بنابراین زمانی که اتصال رخ می دهد، احتمال شکستگی وجود دارد.
برچسب: ،
