پيچ و مهره
دو نوع پيچ و مهره محور وجود دارد كه هر كدام تقريباً يك كار را انجام مي دهند. پيچ‌هاي محور پيچ‌هاي فولادي سخت‌شده قوي هستند كه براي اتصال محور محرك خودرو به توپي چرخ يا براي اتصال شفت‌هاي نيم‌محور به يكديگر استفاده مي‌شوند. معمولاً از پيچ‌هاي محور و واشرهاي قفلي تشكيل شده‌اند، پيچ‌ها اغلب با استفاده از قفل رزوه‌اي مايع و همچنين واشر قفلي نصب مي‌شوند.
در يك محور از نوع تمام شناور، همانطور كه معمولاً در وانت هاي سنگين و ساير كاميون هاي سنگين ديده مي شود، از پيچ هاي محور براي محكم كردن محور به توپي چرخ استفاده مي شود. معمولاً از هشت پيچ محور تشكيل شده است، پيچ ها از طريق فلنج محور قرار مي گيرند و در سوراخ هاي پيچ مربوطه در توپي چرخ پيچ مي شوند. براي برداشتن يك محور كاملاً شناور، پيچ‌ها را از فلنج محور جدا كرده و كنار مي‌گذاريم. سپس شفت محور از توپي چرخ كشيده شده و از محفظه محور خارج مي شود. در برخي از كاربردهاي با كارايي بالا، از پيچ‌ها براي اتصال فلنج محرك به توپي چرخ استفاده مي‌شود و يك محور مستقيم با يك اسپلاين در هر انتها بين ديفرانسيل و فلنج محرك در جاي خود قرار مي‌گيرد.
در وسايل نقليه با سيستم تعليق مستقل، معمولاً از پيچ‌هاي محور براي اتصال مجموعه نيمه شافت بيروني به دوشاخه يا فلنج محرك كه از ديفرانسيل بيرون زده استفاده مي‌شود. معمولاً در مجموعه‌هاي چهار يا شش پيچ استفاده مي‌شود، شفت محور محكم در جاي خود قرار مي‌گيرد و توسط پيچ‌هاي كششي بالا به بخش مركزي محور محرك متصل مي‌شود. در مورد وسايل نقليه چهار چرخ محرك، افزودن كيت بالابر تعليق شامل برداشتن پيچ‌ها و جدا كردن محورها در فلنج است. معمولاً بين فلنج محرك و محور محور يك فاصله‌دهنده آلومينيومي يا فولادي اضافه مي‌شود كه براي جبران ضخامت فاصله‌گير به پيچ‌هاي طولاني‌تري نياز دارد.
افزودن فاصله‌گير، نياز به افزودن محورهاي طولاني‌تر را هنگام نصب كيت بالابر خودرو از بين مي‌برد. در برخي از كيت‌هاي بالابر شديد، اسپيسرها به گونه‌اي طراحي مي‌شوند كه دو مجموعه كامل از پيچ‌هاي محور براي نصب بلوك اسپيسر در هر طرف در محور استفاده مي‌شوند. به جاي اينكه يك پيچ منفرد از محور، اسپيسر و داخل فلنج محرك عبور كند، از يك پيچ كوتاه براي اتصال اسپيسر به فلنج محرك استفاده مي شود. يك پيچ كوتاه ديگر براي اتصال محور به بلوك اسپيسر استفاده مي شود. استفاده از دو پيچ در هر طرف اغلب قوي تر از استفاده از يك پيچ بسيار بلند در هر طرف است.
پيچ‌هاي آلومينيومي بيشتر از فولاد آنودايز مي‌شوند، زيرا فولاد به گالوانيزه بهتر از آنودايز كردن پاسخ مي‌دهد. پيچ و مهره هاي آلومينيومي آنودايز شده نيز اغلب در اين فرآيند رنگ مي شوند و آنها را به انتخابي جذاب براي خودروها، موتورسيكلت ها، دوچرخه ها و هر وسيله نقليه ديگري كه بر استحكام و زيبايي شناسي متكي است تبديل مي كند. پس از آنودايز شدن آلومينيوم، فلز بايد ديونيزه شود تا سطح آنودايز شده را آب بندي كند و از خوردگي بيشتر محافظت كند. اين كار معمولاً با غوطه ور كردن پيچ هاي آنودايز شده در آب ديونيزه شده براي مدت طولاني انجام مي شود.
هنگامي كه پيچ هاي آنودايز ساخته مي شوند، سطح پيچ ها افزايش مي يابد و در نتيجه سطح پيچ افزايش مي يابد. اين معمولاً خيلي مشكل ساز نيست، اگرچه اگر پيچ نياز به پيچاندن پيچ در مهره اي با تلرانس محكم باشد، مي تواند مشكل ساز شود. سطح اضافه شده ممكن است باعث گيركردن پيچ شود و اين احتمال را افزايش مي دهد كه پيچ ممكن است نوار شود يا رزوه هاي پيچ در حين استفاده بچسبند. آلومينيوم تمايل به شكننده بودن دارد، بنابراين زماني كه اتصال رخ مي دهد، احتمال شكستگي وجود دارد.
برچسب: ،
ادامه مطلب
